Σαράντα ήταν τα άτομα που φώναζαν, χτες το απόγευμα σε πορεία τους στην οδό Παπαναστασίου, ένα "όχι" στα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης με κεντρικό τους σύνθημα το "λαέ μη σκύβεις το κεφάλι, αντίσταση και πάλι".
Εγώ είχα τα μικρά που κοιμόντουσαν και πώς να τα ξυπνήσω, να τα ντύσω και να κατέβω στο δρόμο, ο γείτονάς μου είχε ραντεβού με την γκόμενα και είχε ήδη αργήσει, η γυναίκα του γείτονά μου έπρεπε να πάει για καθαρισμό στην αισθητικό, οι φοιτητές που μένουν απο κάτω ετοιμάζονταν για βραδινή εξόρμηση, ο παρα δίπλα γείτονας είδε ότι τα πανό ήταν του ΠΑΜΕ κι αυτός ήταν ΚΚΕ, πάππου προς πάππου και για να μην τα πολυλογώ, σαράντα έμειναν τα άτομα.
Αν όμως, και σκέφτηκα τον Κίπλινγκ, αν γινόταν κάτι και αυτά τα σαράντα άτομα συμπαρέσυραν στο πέρασμά τους κάθε ένοικο πολυκατοικίας, κάθε οδηγό αυτοκινήτου, κάθε καταστηματάρχη και εργαζόμενο και συμπορεύονταν όλοι μαζί, αυτό δεν θα ήταν όντως μια διαμαρτυρία με αναπόφευκτο αποτέλεσμα;
Αλλά δεν σκύβουμε το κεφάλι μόνο όταν είμαστε φορτωμένοι με έγνοιες και χρέη, αλλά κι όταν γνέφουμε "ναι", όταν ντρεπόμαστε κι όταν κοιτάμε δεξιά κι αριστερά να μην μας πιάσουν...
Και όπως λέει κι ένας μεγάλος ερμηνευτής, όλα επαφίονται στον πατριωτισμό μας, που όμως τον χάσαμε πριν καν συγκροτήσουμε κράτος...
