Όταν εγώ έκλεβα την διπλανή μου κι εσύ τον διπλανό σου, δυστυχώς δεν ήρθε κανείς να μας ρίξει μια σφαλιάρα να ξανακάτσουμε στη θέση μας, παρά άφησαν να μας ξελογιάσει η έπαρση και η απληστία, να πέσουμε με τα μούτρα στην κατανάλωση και να φορέσουμε με συναίνεση τις αλυσίδες μας.
Και τώρα; Να παρακαλάμε για ένα μισθό πείνας, σκλάβοι αυτών που έβλεπαν, όταν εμείς απλά κοιτάγαμε. Δεν είναι άμοιροι ευθυνών οι βουλευτές μας, αλλά είναι οι δικοί μας βουλευτές, είναι αυτοί που εμείς καρφιτσώσαμε με τόση ευκολία στη Βουλή για να τους λιθοβολούμε απο μακριά κι απο κοντά να τους σφίγγουμε το χέρι, να φοράμε τα πλατιά μας τα χαμόγελα και να κοιτάμε διακριτικά να διασφαλίσουμε ότι μας τράβηξε η κάμερα.
Πρώτοι, εσύ κι εγώ, κλέψαμε αλλήλους, δεν νοιαστήκαμε διόλου για το "ξένο" παιδάκι που κοιτούσε με απορία που δεν είχε κι αυτό τα καλούδια του "δικού" μας παιδιού.
Πρώτοι, εσύ κι εγώ, ακρωτηριάσαμε αλλήλους για να μην απλώσουν χέρι, όταν μας επέτρεψαν να κλέψουμε.
Πρώτοι, εσύ κι εγώ, γινήκαμε σκλάβοι στην ίδια μας τη χώρα.
Πρώτοι, εσύ κι εγώ, θα μάθουμε να συγχρωτιζόμαστε ξανά.
Πρώτοι, εσύ κι εγώ, ίσως μια μέρα κάνουμε μια Επανάσταση, χωρίς να μας φυλακίσουν ή δολοφονήσουν στο ξαναμοίρασμα της τράπουλας.
