Παιδί μου καλό, σου γράφω αυτό το γράμμα παρόλο που δεν με γνωρίζεις. Ίσως μόνο από κάποια φωτογραφία που μπορεί να ξεχάστηκε σε κάποιον φάκελο κάποιου παλιού USB και που πάνω στην περιέργεια του νεαρού της ηλικίας σου, επέλεξες να του ρίξεις μια ματιά. Δεν θα ήθελα να ξέρω το όνομα του φακέλου, θα προτιμήσω να σκέφτομαι ότι θα λέει απλά "Φωτογραφίες 2016" ή τέλος πάντων κάτι παρόμοια ανώδυνο.
Σου γράφω διότι θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη.
Τη συγγνώμη που δεν βρήκα το θάρρος να ζητήσω από τον προπάππου και την προγιαγιά σου.
Τη συγγνώμη που επέλεξα να μεταλλάξω σε έντονες ρήσεις του τύπου "δεν ξέρεις εσύ, είσαι ακόμη μικρός/ή", "έτσι γυρνάει ο κόσμος, πρέπει να είσαι σκληρός/ή", "να κοιτάζεις τη δουλειά και το διάβασμά σου, να προσπαθείς να γίνεις μέρος αυτού του κόσμου, έτσι όπως αυτός λειτουργεί", "επειδή έτσι είναι η ζωή, άδικη και σκληρή".
Τη συγγνώμη που ντράπηκα η ελλιπής να ουρλιάξω στα παιδικά τους αυτάκια, όταν το μόνο που θα θελαν να ακούσουν θα ήταν ένα "σας αγαπώ και θα κάνω τα πάντα, εγώ, μόνη μου εναντίον όλων", για να μην πουλήσω το μέλλον σας στους βαρβάρους. "Θα δώσω το αίμα μου" για να σας προστατεύσω από δεξιούς, αριστερούς και ακραίους όλους για να μην σας πάρουν αυτό το χώμα. Το χώμα που πάνω του περπάτησαν αυτοί που συλλάβισαν τη λέξη "Δημοκρατία" στα χείλη του κόσμου και έδωσαν το φιλί της ζωής στη φαντασία και την επιστήμη.
Τη συγγνώμη που δεν κατάφερα να της δώσω οξυγόνο και την έπνιξα, όχι αναίμακτα, μέσα στο φόβο μου η λιγόψυχη μπροστά στην απεραντοσύνη που θα 'θελα να έχω ακουμπήσει για να γνωρίσω την αίσθηση.
Αυτή τη στιγμή που σου γράφω ψηφίζεται επί της αρχής ένα από τα σκληρότερα νομοσχέδια μέτρων της μεταπολεμικής Ελλάδας, δεν είναι το πρώτο και δεν θα είναι το τελευταίο. Μην πιστέψεις κανέναν ιστορικό που θα σας γράψει ότι δεν είχαμε καμιά δυνατότητα να αντιδράσουμε. Θα αντιδρούσαμε, θα αντιδρούσαμε εάν με αυτά τα μέτρα έβαζαν χέρι στα καλά "μπουγαδιασμένα" μαύρα μας λεφτά, αλλά δεν θέλουν να το κάνουν. Όχι επειδή είναι φιλεύσπλαχνοι, αλλά επειδή μαζί συμφωνήσαμε μυστικά να θυσιάσουμε κάποιες χιλιάδες Ελλήνων αναξιοπαθούντων, που έτσι κι αλλιώς δεν θα τα κατάφερναν, εάν διαβάζεις μόνο επαναστάτες χρηματιστές.
Δεν γνωρίζω εάν η συγγνώμη μου έχει κάποια αξία έναν αιώνα μετά, αλλά βαρέθηκα πια με την έννοια που δώσαμε στην αξία, παιδί μου..
Συγγνώμη που κι αυτήν τη μικρή μου επανάσταση της γραφής θα την πνίξω σε ένα ποτήρι καλό κρασί και θα πάω για ύπνο μόλις τελειώσει η μουσική..
Σου γράφω διότι θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη.
Τη συγγνώμη που δεν βρήκα το θάρρος να ζητήσω από τον προπάππου και την προγιαγιά σου.
Τη συγγνώμη που επέλεξα να μεταλλάξω σε έντονες ρήσεις του τύπου "δεν ξέρεις εσύ, είσαι ακόμη μικρός/ή", "έτσι γυρνάει ο κόσμος, πρέπει να είσαι σκληρός/ή", "να κοιτάζεις τη δουλειά και το διάβασμά σου, να προσπαθείς να γίνεις μέρος αυτού του κόσμου, έτσι όπως αυτός λειτουργεί", "επειδή έτσι είναι η ζωή, άδικη και σκληρή".
Τη συγγνώμη που ντράπηκα η ελλιπής να ουρλιάξω στα παιδικά τους αυτάκια, όταν το μόνο που θα θελαν να ακούσουν θα ήταν ένα "σας αγαπώ και θα κάνω τα πάντα, εγώ, μόνη μου εναντίον όλων", για να μην πουλήσω το μέλλον σας στους βαρβάρους. "Θα δώσω το αίμα μου" για να σας προστατεύσω από δεξιούς, αριστερούς και ακραίους όλους για να μην σας πάρουν αυτό το χώμα. Το χώμα που πάνω του περπάτησαν αυτοί που συλλάβισαν τη λέξη "Δημοκρατία" στα χείλη του κόσμου και έδωσαν το φιλί της ζωής στη φαντασία και την επιστήμη.
Τη συγγνώμη που δεν κατάφερα να της δώσω οξυγόνο και την έπνιξα, όχι αναίμακτα, μέσα στο φόβο μου η λιγόψυχη μπροστά στην απεραντοσύνη που θα 'θελα να έχω ακουμπήσει για να γνωρίσω την αίσθηση.
Αυτή τη στιγμή που σου γράφω ψηφίζεται επί της αρχής ένα από τα σκληρότερα νομοσχέδια μέτρων της μεταπολεμικής Ελλάδας, δεν είναι το πρώτο και δεν θα είναι το τελευταίο. Μην πιστέψεις κανέναν ιστορικό που θα σας γράψει ότι δεν είχαμε καμιά δυνατότητα να αντιδράσουμε. Θα αντιδρούσαμε, θα αντιδρούσαμε εάν με αυτά τα μέτρα έβαζαν χέρι στα καλά "μπουγαδιασμένα" μαύρα μας λεφτά, αλλά δεν θέλουν να το κάνουν. Όχι επειδή είναι φιλεύσπλαχνοι, αλλά επειδή μαζί συμφωνήσαμε μυστικά να θυσιάσουμε κάποιες χιλιάδες Ελλήνων αναξιοπαθούντων, που έτσι κι αλλιώς δεν θα τα κατάφερναν, εάν διαβάζεις μόνο επαναστάτες χρηματιστές.
Δεν γνωρίζω εάν η συγγνώμη μου έχει κάποια αξία έναν αιώνα μετά, αλλά βαρέθηκα πια με την έννοια που δώσαμε στην αξία, παιδί μου..
Συγγνώμη που κι αυτήν τη μικρή μου επανάσταση της γραφής θα την πνίξω σε ένα ποτήρι καλό κρασί και θα πάω για ύπνο μόλις τελειώσει η μουσική..
