Ξύπνησα ένα πρωινό του Σεπτέμβρη, μετά τη ραστώνη του καλοκαιριού στις παραλίες της Χαλκιδικής και άνοιξα το παράθυρο. Η μουσική των τιτιβισμάτων των πουλιών και το ελαφρό θρόισμα των φύλλων από τα άφθονα δέντρα τριγύρω ήχησαν στα αυτιά μου. Ναι, ζω στη Θεσσαλονίκη!
Ντύθηκα με την ησυχία μου, έφαγα το πρωινό μου και ετοιμάστηκα να κατέβω για να πάρω το μετρό, σε δέκα λεπτά το πολύ θα βρισκόμουν στο γραφείο. Τί κι αν εγκαινίαζαν σήμερα τη Διεθνή Έκθεση, το πρόγραμμά μου δεν θα άλλαζε στο παραμικρό.
Τελείωσα γρήγορα με τις δουλειές μου και ξεκίνησα για μια βόλτα και ψώνια στην Τσιμισκή, μου είχαν μείνει αρκετά χρήματα, μετά τη φορολογική δήλωση και το Κτηματολόγιο και το τέλος ακίνητης περιουσίας. "Ο Αλογοσκούφης μ'αγαπάει", μονολόγησα και συνέχισα τη βόλτα μου.
Όταν έφτασα σπίτι και μπήκα στο μπάνιο, το άφθονο δωρεάν ζεστό νερό απομάκρυνε κάθε ίχνος κούρασης από το σώμα. Ντύθηκα και άνοιξα την τηλέοραση για λίγη ενημέρωση...
Ούπς, να βγάλω πρώτα τα ροζ γυαλιά και να φορέσω τα διάφανα, για να ξέρω και τί μου γίνεται...
